მაროს ძმა - შალვა სანიტრად წავიდა სომხეთ-საქართველოს ომში.

1919 წელს დაასრულა ქალთა ქართული გიმნაზია.

ჩააბარა ქართულ უნივერსიტეტში, სიბრძნისმეტყველების ფაკულტეტზე.

იყო ,,ქართული ტან-ვარჯიშობის საზოგადოება შევარდენის” წევრი. სპორტში მისმა, როგორც ქალის გამოჩენამ, დიდი მითქმა-მოთქმა გამოიწვია. ქალის სპორტით დაკავებას ეწინააღმდეგებოდა მაროს ერთ-ერთი მეგობარი. მამა, კოტე მაყაშვილი, კი მაროს ამ საკითხში მხარს უჭერდა და მოწინააღმდეგეებს ლათინური გამოთქმით პასუხობდა: ,,ჯანსაღ სხეულში ჯანსაღი სულია”.

ჩაეწერა წითელ ჯვარში მოწყალების დად.

წავიდა კოჯრისკენ სანიტარულ რაზმთან ერთად.

დაღუპვამდე ცოტა ხნით ადრე, ქრისტინე შარაშიძეს, სხვა დეპუტატებთან ერთად, მარო მაყაშვილი უნახავს. მუხლებზე დაყრდნობილი მარო ფეხზე ჭრილობას უხვევდა სტუდენტ პავლე ბეშკენაძეს. ზუსტად ეს დღე აღმოჩნდა საბედისწერო როგორც მაროსთვის, ასევე, სტუდენტი ბეშკენაძისთვის. ამ დღეს, ორივე მათგანი ფრონტზე დაიღუპა.

სიკვდილამდე ცოტა ხნით ადრე, მან მამას წერილი მისწერა, რომელშიც ცოტა თხილისა და ტკბილეულის გამოგზავნა სთხოვა.

წერილი ფრონტიდან: „…საყვარელო მამა! მე ჯერჯერობით კარგად ვარ. სულ ერთი პოზიციისგან 112 ვერსზე ვართ, მეორისგან 5 თუ 7-ზე. მტერი ჯერ შორს არის, ძალიან სცხებენ ჩვენები. ძალიან აღფრთოვანებულები არიან. ცოტა თხილი და თუ შესაძლებელია, რამე ტკბილეული გამოგზავნეთ… თავს გაუფრთხილდით. გკოცნით ბევრს. ისე არა ცივა. მოკითხვა ყველა ჩვენებს. ნუ გეშინიანთ. გავიმარჯვებთ სახელოვნად.

შენი მარო".

მამამ - კოტე მაყაშვილმა, შვილის გარდაცვალების შემდეგ, მას ლექსი ,,მაროს" მიუძღვნა. 

რაჟდენ გვეტაძემ მაროს სიკვდილის შემდეგ, ლექსი ,,ტირილი პროსპექტზე მთვარიან ღამეში" მიუძღვნა.

პატივისცემის ნიშნად, მარო სამხედრო ტაძრის გალავანთან, გამვლელებისთვის სპეციალურად თვალსაჩინო ადგილას დაკრძალეს.

ქართველ მწერლებს, პაოლოსა და ტიციანის თაოსნობით, მაროს ცხედრის მთაწმინდაზე გადასვენება სურდათ, თუმცა, მაროს მამამ - კოტე მაყაშვილმა, ისინი უარით გაისტუმრა იმ მიზეზით, რომ მისი აზრით, ამას ახალი მღელვარება მოჰყვებოდა - ,,ახალი მსხვერპლის გაღების უფლება კი ქართველობას აღარა აქვს, ფიზიკურად გაწყდება ახალგაზრდობაო”.

ბოლშევიკებმა ტაძარი დაანგრიეს და იუნკერების საფლავებთან ერთად, მარო მაყაშვილის საფლავიც მოსპეს.

მაროს დაკრძალვაზე ტიციან ტაბიძემ თქვა: ,,წარმოუდგენელია მეტი მწუხარება, რასაც განიცდის ქართველი საზოგადოება ამ ტრაგიკული სიკვდილის გამო. ბევრი მებრძოლი მხედარი იმსხვერპლა ამ ბრძოლამ, ბევრს კიდევ იმსხვერპლებს, მაგრამ ასეთი უცაბედი სიკვდილი უფრო მტანჯველია მაინც. თითქოს სიწმინდემ აკურთხა პირველ უმანკო სისხლით ქართული ფრონტი და ისიც მარიამისა. სამშობლოს სიყვარული კიდევ ბევრ ლანდს გააჩენს ჟანა დ’არკისა და კიდევ მეტ სასწაულს პატრიოტიზმისას’’.