1918-1921 წლებში, ნოე ჟორდანიას შეხედულებით, ეკონომიკურ პოლიტიკას ორი მიმდინარეობა ჰქონდა: ბოლშევიკური და ლიბერალური. ბოლშევიკური აღიარებდა სოციალისტურ რევოლუციას, სოციალიზმს. ლიბერალური კი, კაპიტალის ხელშეუხებლობასა და კერძო ინიციატივის ფართო უფლებებს. მთავრობის აზრით, მძიმე ფინანსური სიდუხჭირიდან გამოსავალი სახელმწიფოსთვის, ერობებისთვის, ქალაქებისთვის, კოოპერატივებისთვისა და კერძო კაპიტალისთვის მოქმედების თავისუფლების მინიჭება იყო.

დემოკრატიული საქართველოს ეკონომიკური რეფორმების სტრატეგია შემდეგი იყო: ფინანსური მეურნეობის მოწესრიგება; დამოუკიდებელი ფულადი ერთეულის შექმნა; საკუთარი ფულის მოჭრა და საბაჟო სისტემის შექმნა; სახელმწიფო კონტროლის ჩამოყალიბება; ზოგიერთი სახის საქონლის ექსპორტზე სახელმწიფო მონოპოლიის გამოცხადება; აგრარული რეფორმის სრულყოფილად ჩატარება და სოფლის მეურნეობის აღორძინება; შიდა და საგარეო რესურსების მოზიდვა; საგადასახადო სისტემის სრულყოფა; მართვა-გამგეობის გამარტივება; სასამართლო რეფორმის დასრულება; სახელმწიფო ბიუჯეტის ხარჯების შემცირება და შემოსავლების ზრდის ხელშეწყობა; კერძო ინსტიტუტების ხელშეწყობა და სხვა.

სახელმწიფო ბიუჯეტში მეტი თანხის მობილიზებისთვის ქვეყანაში გამოცხადდა სახელმწიფო მონოპოლია: მარგანეცის (ჭიათურა), ფოთლოვანი თამბაქოს, მატყლისა და აბრეშუმის პარკის (ძაფის, ყაჭის) ექსპორტზე. ამასთან, სახელმწიფო საკუთრებად გამოცხადდა საბადოები (გარდა ქვიშისა, თიხისა, უბრალო სამშენებლო ქვისა), სამკურნალო მადნეული აბანოები, წყლები და ტალახები. გარდა ამისა, სახელმწიფო მონოპოლიას დაექვემდებარა - "სათამაშო ქაღალდები" (ლატარია).

ვინაიდან საქართველო აგრარულ ქვეყანად მიიჩნეოდა, სახელმწიფოს ეკონომიკური აღორძინების ერთ-ერთ საფუძველს აგრარული რეფორმის სწორად წარმართვა წარმოადგენდა. აგრარული რეფორმა ორ ეტაპად წარიმართა: პირველი, მესაკუთრეებისათვის დადგენილ ნორმაზე მეტი მიწის ჩამორთმევა და მეორე, მიწის ფონდის დანაწილება და გლეხების საკუთრებაში სხვადასხვა ფორმით გადაცემა.